Mt. Cook, Kaikoura, Marlborough Sounds

Na q town te hebben verlaten zit ik voor de eerste keer sinds mijn trip in NZ zogenaamd "alleen" in de bus. Mijn gedachten hierbij: RUST! Wat gebeurt er: je raadt het al geen rust. Ik zit voorin en de buschauffeur is degene die ik niet wilde zien. Een bekende van zowel de bus als uitgaan in Qtown en zoals ik al zei daar had ik even geen zin in. Deze dag gaan we naar een van de meest bezochte plaatsen van het zuidereiland genaamd "mount Cook". Ofwel de hoogste berg in NZ en het park is immens mega mooi! Er zijn bergen, valleien, besneeuwde ijstoppen, blauwe en groene meren gevuld door de gletsjers en brekende geluiden van het ijs dat van de bergen afvalt. We hebben een klein uur om een prachtige vallei te bekijken waar het ijs de vallei heeft gecreëerd en er nu een blauw meer is met unieke fraaie uitzichten op de bergtoppen die om je heen opdoemen uit het niets. Daarna heb ik eigenlijk vrij weinig gedaan en ben ik om 9 uur gaan slapen. De volgende ochtend ben ik om 7.30 naar het uitzichtpunt van Mt Cook gewandeld om de zonsopgang te zien en met vastberadenheid deze hemelse plek in ieder geval gezien te hebben. De waterfles die ik meehad bevroor op de weg naar het uitkijkpunt; om je even een indruk te geven van de weersomstandigheden hier. Regen is zeker niet je ergste vijand hier. Om 10 uur vertrok de bus naar een afgelegen saaie plek in de middle of nowhere genaamd Rangiatta waar we niks konden doen omdat het hier nu winter is en dus kon je niet gaan raften. Dat resulteerde in een avond barbecuen, wijn en discussies tussen Canadezen en Amerikanen over hun healthcare system ; kortom ik ben niet al te laat gaan slapen. De volgende dag via Christchurch airport naar Kaikoura afgereden; zogenaamd een super plek volgens velen. Hier stap ik dan ook af van de bus om lekker de rust op te zoeken. Ik verblijf in een rustig klein hostel met een jacuzzi en ik heb een eigen kamer gekregen van de vriendelijke eigenaresse. Ik heb mezelf getrakteerd op wat rustdagen, nadenkdagen en reflecteermomenten. Ik heb een boek of drie verslonden en een dagwandeling gemaakt langs de kust en de kalksteenkusten die Kaikoura rijk is. Met een walvissen, dolfijnen, crayfish en zeeleeuwen attractie is Kaikoura wel ongeveer opgesomd. Ik heb lekker in de zon zeeleeuwen bekeken, crayfish gegeten en met Canadezen een groentemaaltijd in elkaar geflanst. Na deze dagen van rust kan ik er weer tegenaan. Mijn reisgenoot van de Routeburn track haalt mij hier op met een campervan om een vijfdaagse roadtrip te gaan doen. Onze eerste stop is Marlborough Sounds, unieke sounds in het noorden van het Zuidereiland waar je met een auto in kan rijden mits je tegen slingerende wegen kan. We hebben een geluk met het weer, de zon is volop aanwezig. Onze eerst overnacht stop is maar liefst de meest uitstekende punt van de Sounds genaamd French Pass waar je 3 uur op rijdt over gravel road met letterlijk de afgrond naast je. Dan denk je dat je gaat kamperen in niks, het uiterste puntje heeft een supermarkt, benzine en huizen. We worden wakker met een uitzicht op een geluidloze baai, zonlicht en zeeleeuwen. We rijden een stuk terug en draaien Elaine Bay in waar we voor een kleine wandeling uitstappen. Nog geen 20 min. verder staan twee uitklapstoeltjes op de route waar een bordje bij staat "geniet van het uitzicht maar laat de stoelen voor de volgende staan". Ik kan je niet omschrijven hoe zoiets simpels je als mens een warm gevoel kan geven. Na een halfuur in die stoeltjes naar de fluitende vogels en het water in de meren te luisteren lopen we verder. Na een uur komen we aan bij ons eindpunt waar we twee aussies tegenkomen die ons prompt eigen vers gevangen vis aanbieden en een boot hebben met een Kiwi die ons terug wil varen naar de campervan. Zodoende gratis vis opgebakken aan ons meertje en een watertocht gehad op de sounds met een speedboot. De vis smaakte perfect, geweldig dit land, deze mensen, de liefde die men heeft. We staren beiden een halfuur voor ons uit, nietszeggend, puur genietend van dit hier, dit onbeschrijfelijke. We gaan naar onze tweede overnachting op een camping met warme douche (dat heb je na alles wel nodig soms). We staan vroeg op om door te gaan naar de andere Sound waar we wederom het uiterste punt inrijden. Als je dacht dat je paradijs kent; ga dan naar Tatiranga Head. Dit is een farm met campingground in the middle of nowhere aan het einde van de sound met uitzicht op de zee en man man wat is dit adembenemend mooi. Een privé strand, overal dieren en pure natuur. Ik staar een uur naar de sterrenhemel en doe bij een vallende ster een grote wens. We slapen om 20 uur tot 8 uur vanochtend. Toen zijn we een hike gaan doen 1600 meter omhoog Mt Stokes de hoogste berg in de Sounds. Een zware tocht maar het uitzicht is oogverbluffend. De kleur blauw krijgt hier een nieuwe betekenis. We dalen af terug naar Picton waar we vanavond even terug zijn in die drukke wereld van civilization. Ik mis de natuur nu al. Morgen gaan we naar Nelson Lakes waar we onze laatste wandeltocht gaan maken: een tweedaagse hike 2000 meter omhoog. Door weersomstandigheden zijn meerdere tracks gesloten en we moeten ons mentaal en fysiek goed voorbereiden. Maar de uitdaging wacht! Daarna zal ik de veerboot terugnemen naar Wellington voor een aantal dagen stad en dan naar Auckland om op 27 mei Australië in te vliegen. Wat is de tijd gevlogen en wat ben ik van dit land gaan houden. Op naar morgen: Nelson Lakes here I come!